Artikkelsamlinga "Johannes Heggland - diktar og historikar" vart gjeve ut av Tysnes Sogelag i samband med 90 års-dagen i 2009 (Heggland døydde året før).
Bibliotekleiar ved Tysnes folkebibliotek Knut Rage, som hadde tett kontakt med Johannes Heggland i dei siste leveåra, m.a. med tanke på ei framtidig Heggland-samling i Tysnes, har skrive eit oversyn over forfattarskapen hans. Professor Gunnstein Akselberg ved Institutt for lingvistiske, litterære og estetiske studium ved Universitetet i Bergen, bidreg med ein artikkel han har kalla "Særtrekk ved det episke skriftspråket", medan Ottar Grepstad, som er direktør ved Ivar Aasen-tunet, har eit innlegg som er kalla "Den nynorske prosaforteljaren".
Dr. philos Kåre Glette, som i si tid tok hovudfag i litteratur på trekk ved Heggland sin forfattarskap, tek føre seg den siste romanserien til Heggland, ”Tusen vårar”, i artikkelen "Å tømra ein tusenårsstad på Tysnes". Informasjonssjef i Gyldendal, Bjarne Buset, har skrive om Johannes Heggland som Gyldendøl. Då Heggland døydde var han den gyldendølen med lengst fartstid i forlaget.
Johannes Heggland var særs oppteken av den mellomalderske gildesamskipnaden og Onarheimsgildet på Tysnes. Ph.d. Lars Bisgaard ved Syddansk Universitet tek såleis føre seg "Gildernes oprindelse og deres udvikling i middelalderen", medan arkivar Harald Lindbach ved Universitetet i Tromsø skriv om "Middelaldergildene i Norge". Boka vert avslutta med ein artikkel av Johannes Heggland sjølv, som skriv om "Olavsgildet på Onarheim i vestnorsk samfunn".
--
I 2012 kom det ut ei bok om den språklege sida ved Johannes Heggland sin forfattarskap, skrive av professor Andreas Bjørkum.
Sett vekk frå eit par masteroppgåver er det forska mest ingenting på mannen og verket. Det var difor ei storhending i seg sjølv at pensjonert professor Andreas Bjørkum sendte ut ein språkleg analyse av Heggland sin skjønnlitterære produksjon. Lydverket er grundig kartlagt, til liks med formverket, og viser den språklege utviklinga i forfattarskapen gjennom nærare sytti år.
No vert dette rett nok for særs interesserte, for språkfolk, litteraturvitarar og studentar, men også for ein lekmann vert det eit interessant studium – og kjem til å vera det i lang tid framover. Av vel så stor interesse er dei grundige oversiktene over ordtilfanget, anten det no gjeld dei mange ord og vendingar med opphav i sunnhordlandsdialekten, eller person- og stadnamn, eller det rike ordtilfanget henta frå normalisert nynorsk.
